Een ode aan de congiërge

Eerder schreef ik over Alfred, hij was lang geleden mijn wiskundeleraar en overleed in 2020. Simon overleed in hetzelfde jaar. Zijn pijp hing altijd in zijn mondhoek, een indrukwekkende snor erboven en bijna altijd in een tuinbroek met een stevig buikje die hij soms gebruikte om te botsen. Hij was de conciërge. Dierbare herinneringen drijven boven. Wat zijn conciërges fijn en belangrijk wanneer het leven wat anders loopt.

Verplicht op school

“Woon je op school ofzo?” vraagt Simon terloops tussen zijn neus en pijp door. Een norse blik met een glimlach krijgt hij van mij cadeau en met een zucht loop ik weer door. Zo vaak ben ik helemaal niet op school, nou ja… ik loop wel veel rond te dolen. Ik woon in de buurt van school en moet mij regelmatig ‘s ochtends voor schooltijd melden én ’s middags voor een aantal vakken verplicht op school blijven. Dus tja, ik begrijp zijn opmerking toch wel.

Weer te laat…

“Kopje thee?” nodigt Simon mij bij een te late binnenkomst uit. En zo komt het dat ik niet in de aula mijn kopje thee drink, maar steeds vaker bij Simon, in het hok van de conciërges. Meestal zwijgzaam. Even niks en even rust. Hij laat mij en maakt soms een zeer droog grapje, waar ik toch uiteindelijk om moet lachen. Meestal is het stil, er ‘zijn’ is genoeg. Hij ziet mij komen en ziet mij gaan.

Hé, ik zie je wel

Een knikje, een glimlach, een koekje, een boterham ‘je moet wel eten hoor’, een koppie thee en soms voel ik plotseling een ‘buikbotsing’. Wanneer ik mij omdraai, kijk ik in zijn vrolijke ogen met zijn opgetrokken wenkbrauwen, alsof hij zegt: Hé, ik zie je wel.

Er is weinig nodig om rust te geven, om op adem te komen. Hij kijkt mij aan en weet genoeg om niet te vragen. Zachte stimulans om te blijven en terug te komen.

Nooit meer een voet in een school?

“Hup ren die trappen op, dan lukt het nog wel” zei hij terwijl hij de buitendeur al openhield. Terwijl ik aan hem terugdenk, merk ik dat ik zoveel van hem heb geleerd en later heb meegenomen in het begeleiden van jongeren. Want hoewel ik soms tegen Simon puberaal mompelde dat school een gevangenis was en dat ik echt nooit meer een voet in een school zou zetten, was daar helemaal niets van waar. Er is zelfs bijna geen jaar geweest in mijn leven dat ik geen school ben binnen gestapt.

Leren buiten de lessen om

Het zwijgzaam er zijn, met een glimlach en soms een duwtje, een woord, een zinnetje, een frons, een buikbotsing of een knipoog heb ik zo gewaardeerd. Ik heb zoveel van zijn ‘zijn’ geleerd. Naar school gaan is ook leren buiten de lessen om…

Katrín Gudmundsson – het boek 'De Juf die geen Juf is'

Eind  2020 zijn mijn columns gebundeld en uitgegeven in het boek ‘De juf die geen juf is’. Super spannend en leuk! Inmiddels leveren we de 3e druk. Wil jij het (e-)boek bestellen?