De rivier van het leven

Sinds een paar maanden ben ik terug naar waar het ooit allemaal begon: school. Heerlijk om mij weer te verbinden met deze doelgroep, maar vooral zo dankbaar dat ik op deze wijze kan bijdragen aan het welzijn van jongeren in tijde van corona. Hoe dat zo is gekomen, is echt een cadeautje. Terwijl ik druk bezig ben met mijn eigen ondernemerschap en met vele uiteenlopende zaken vanuit Zandvoort, was ik zeker niet op zoek naar nog meer werk. En toch…

Cadeautje

Op mijn verjaardag kreeg ik een felicitatie en gelijk het verzoek of ik alsjeblieft wilde invallen omdat een begeleider Passend Onderwijs door ziekte was uitgevallen. Gewoon tijdelijk. De nood was hoog bij de school én bij de jongeren. Zo kwam het dat ik ‘ja’ zei tegen mijn eigen oude middelbare school. Ik houd ervan wanneer het allemaal samenvalt. Dat is precies hoe dit voelt; als een cadeautje en dat nog wel op mijn verjaardag, dus ik zei gelijk ‘ja’. Binnen een week was het geregeld en was ik in gesprek met jongeren.

Symbolisch afscheid nemen

Het is bijzonder, het deel van de school waar ik meer dan 35 jaar geleden mijn lessen volgde, wordt afgebroken. Zo nu en dan volg ik het kijkend vanuit het raam, van de andere kant van het schoolplein. Het voelt alsof ik symbolisch afscheid mag nemen, afscheid en afsluiten van een periode die voor mij ook niet altijd zo fijn was. Het is ook de plek waar ik ontdekte dat ik jongeren zou willen ondersteunen en ontdekte dat het verhaal van iemand zo belangrijk is om te zien.

Hoe zou het zijn geweest als ík destijds gesprekken had gehad?

Destijds waren er geen mensen op school die leerlingen begeleidden. Of in ieder geval: ik werd niet begeleid. Wel door de conciërges, mijn mentor en verschillende docenten, maar leerlingbegeleiders waren er niet naar mijn weten. Niet erg, maar soms vraag ik mij af hoe het zou zijn geweest als ik wel gesprekken had gehad. Hoe was het leven dan gelopen? Niet omdat ik ontevreden ben over de loop van mijn leven, maar puur uit nieuwsgierigheid

Oprechte verbinding

Natuurlijk vraag ik mij ook af in hoeverre de begeleiding die ik aan de jongeren geef, nu en in de tientallen jaren hiervoor, hun verdere leven beïnvloedt. Bij de één misschien een wezenlijk verschil en bij de ander totaal niet. Toch geloof ik dat elke verbinding in je leven, waarin je je echt en oprecht met elkaar verbindt, van invloed is, of het nou klein of groot is.

Corona

In de gesprekken op school met docenten, mentoren en de leerlingen zie ik ongelooflijk veel moeheid; moe van alle chaos die is ontstaan door corona. Online lessen, lessen op school, halve klassen, meerdere gebouwen om toch zoveel mogelijk leerlingen van les te kunnen voorzien op 1,5 meter afstand, huiswerk, thuiswerk… De lijst met consequenties van corona is zo lang. Geen momenten van stoom afblazen of hangen met vrienden en op die wijze je energie weer opladen. Kwetsbare jongeren die angstig zijn, alle jongeren zijn kwetsbaar. Ouders die ruziën, ziek zijn en het soms ook niet meer weten en hun uiterste best doen om zich aan te passen en hun kinderen te ondersteunen. De enorme wachtlijsten voor gespecialiseerde hulp.

Een grijze deken van somberte

Wanneer ik naar de verschillende jongeren luister en naar ze kijk, lijkt het alsof er een grijze deken over hen heen ligt. Ze zijn bijna zonder uitzondering moe, somber en weinig hoopvol over hun toekomst. School wordt ervaren als een zware last die vaak angst en zorgen oproept. Ze zeggen tekort te schieten in het aanpassen aan de situatie zoals deze nu is.

“Ga ik het wel halen?”

“Ik heb een planningsbord gemaakt, maar ik kan er alleen maar naar staren, er komt gewoon niets uit mij.”
“Ik kijk naar mijn lesboek en voordat ik het weet is het al weer avond, zonder dat ik ook maar iets heb gedaan.”
“Hoe moet het dan met zo weinig lessen, hoe ga ik het examen halen volgend jaar?”
“Het heeft gewoon geen zin meer!”
“Op Koningsdag ben ik alleen naar de Super geweest, een dag zoals alle anderen.”
“Ik voel mij zo wanhopig…”
“Wanneer mag ik weer alle dagen naar school, normaal de lessen volgen?”

Ik maak mij zorgen

Sommige leerlingen hebben het al opgegeven, terwijl hun resultaten totaal niet hopeloos zijn. Het is zorgwekkend om te zien hoe uitgeblust de jongeren zijn. Ik maak mij ook zorgen over de vaak jonge leerlingen die geen vrienden hebben kunnen maken in de afgelopen 1,5 jaar dat zij op de middelbare school terecht zijn gekomen. Er is gewoonweg te weinig tijd op school geweest om zich te verbinden in de 1,5 meter afstand. Zeker voor verlegen, onzekere of sociaal angstige jongeren.

Het is de eenzaamheid van de jongeren die mij raakt. Woorden als wanhopig, hopeloos, eenzaam, somber, angstig, boos komen veel te vaak voorbij tijdens de gesprekken.

Stroom van de rivier

Onlangs kwam ik een filmpje tegen over hoe de wolven de stroom van rivieren kunnen veranderen. Ik had het vaker gezien, maar dit keer raakte het mij nog meer. Ik hoop dat wij als volwassenen met positieve aandacht, het geven van kansen en met liefde en geduld de stroom van de rivier kunnen doen veranderen voor de jongeren…

Nieuwsgierig naar het filmpje, bekijk het hier:

Katrín Gudmundsson – het boek 'De Juf die geen Juf is'

Eind  2020 zijn mijn columns gebundeld en uitgegeven in het boek ‘De juf die geen juf is’. Super spannend en leuk! Wil jij het e-book bestellen?

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Droom Durf Doe: omslag boek De juf die geen juf is

Aanmelden voor updates van 'de juf die geen juf' is

Graag houden we je op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen rondom 'De juf die geen juf is', van blogs die nog online verschijnen én informeren we je óf en wanneer een vervolg van het boek te bestellen is.

Dank voor je aanmelding!

Share This

Interessante pagina?

Deel de pagina dan via jouw sociale media. We zijn je dankbaar!