Het is al heel wat jaren geleden dat ik voor het eerst in mijn uppie wegging. Wat vond ik het spannend om naar het voor mij onbekende Santiago de Compostella te gaan en ‘het einde van de wereld’ te ontdekken in Finisterre. Geen idee waarom ik nou juist daar terechtkwam, maar het moest zo zijn. En al was ik niet komen lopen, zoals de vele prachtige mensen die ik daar heb ontmoet, de reis was er niet minder om.

Kon ik dit wel?

Stiekem had ik maar weinig vertrouwen in de wereld; ik vond de wereld een onveilige plek. Ik was net even te vaak de verkeerde mensen tegen het lijf gelopen. Met knikkende knieën en wat tranen vertrok ik van Schiphol. Ik had wel duizend keer op Google streetview gekeken welk hotel ik had geboekt, waar het precies lag. Kon ik er wel met een taxi komen? Was het wel een goede buurt? Lag het niet té afgelegen? Was er wel iemand aanwezig? Had ik wel de goede keuze gemaakt? Was het niet te lang, zo in mijn eentje? Was het wel veilig? Kon ik dit wel? En wat mij anders heel goed afgaat, kon ik dit keer nauwelijks: lachen om mijn eigen gestress.

Santiago de Compostella

Wat is Santiago de Compostella prachtig, alsof je zo de Middeleeuwen binnenloopt. Het ene gebouw nog mooier dan het andere. De lucht gevuld met muziek. Allerlei soorten instrumenten en genres, maar opvallend veel klassieke muziek. Ik heb uren genoten, zittend op muurtjes en op de straat, al luisterend naar prachtige opera’s, viool- en celloconcerten. De muziek bracht mijn wereld tot rust en liet mij ontspannen.

Alleen op reis: een hele nieuwe ervaring

Alleen op reis betekent ook alleen eten, alleen uitgaan, alleen beslissingen nemen. Het maakt dat je volledig naar jezelf luistert: wat wil ik, wat voel ik, wat vind ik, wat doe ik… Er is niemand anders die beslist en er is niemand anders, behalve jijzelf, om rekening mee te houden. Dat was voor mij een hele nieuwe ervaring. Dat ik juist in Santiago de Compostella was beland, was een cadeautje, want zonder dat ik het wist (ja echt, stress maakt ook blind) bleek het de eindbestemming van de pelgrimstocht Camino de Compostella. Beter had ik het niet kunnen treffen.

Al gauw ontstond er verbinding

Op mijn zoektocht naar een plekje om te eten, kwam ik erachter dat in Compostella heel veel mensen alleen zijn. Juist doordat zij de Camino hebben gelopen, soms in groepjes maar vaak ook alleen. Het maakt het zitten aan een tafeltje in je eentje niet zo ongemakkelijk en je voelt je toch enigszins verbonden. En al gauw ontstond die verbinding met elkaar ook daadwerkelijk.
Zij sprak mij aan, een jong Duits meisje, ze was sinds de dag ervoor ‘binnen’. Ze vertelde dat dit haar derde keer was, maar dit keer was het een vreselijke tocht, uitgebreid vertelde ze haar ervaring van zes weken. ‘Wat heeft het jou uiteindelijk gebracht?’ vroeg ik haar. ‘Vertrouwen in de mens, omdat ik zo geholpen ben door onbekenden gewoon om wie ik ben, niet voor geld, niet voor enige tegenprestatie dan mijzelf zijn. Eigenlijk vertrouwen in mijzelf, dat ik de moeite waard ben.’ We waren er allebei stil van, zo mooi. We hebben nog een paar keer afgesproken, om daarna ieder haar eigen weg op te fladderen.

Ik kijk hem verbaasd aan en ben voorbereid op het ergste

‘Hi you look as if you would like to hear my story.’ we schieten allebei in de lach. Terwijl ik hem vertel dat ik absoluut zijn verhaal wil horen, bied ik hem de stoel naast mij aan. George, hij was bijna 70 en net na ruim een maand lopen, aangekomen. Ze hadden lang gespaard om deze tocht samen te maken, hij en zijn vrouw. Hij werkte als docent grafische vormgeving in Amerika, zij gaf nog les op een middelbare school. ‘Puntje bij paaltje, we zouden bijna gaan en wat denk je?’ Ik kijk hem verbaasd aan en ben voorbereid op het ergste. ‘Ze haakte af, maar vond wel dat ik moest gaan. Het was anders zo’n verspilling van het geld’ ging hij verder. Hij vertelde over de discussies die ze hadden gevoerd en hoe moeilijk de beslissing was voor hem. Maar dat hij zo dankbaar was dat zij het lef had gehad om haar gevoel te volgen en hem toch de ruimte en vrijheid bood om zijn droom te verwezenlijken.

Levenswijsheid en levenslessen in Santiago de Compostella

Ik heb zo veel mensen ontmoet en mocht hun verhalen aanhoren; gewoon luisteren naar de levenswijsheid en levenslessen. Met de eerste brandweervrouw van Ierland heb ik heerlijk gedanst, terwijl we lachend onze mantra zeiden: ‘In the end all is okay, if not… it isn’t the end.’ En dan die jonge man die al vele malen kanker had overwonnen en zo veel moeite had om weer met vertrouwen het leven te omarmen. Of degene die zijn kind had verloren. Stuk voor stuk had ieder zijn reden om de Camino te lopen.

Finisterre, daar waar de wereld ophoudt

Vlak voor het vertrek van George vroeg hij of ik mee wilde naar het ‘0 punt van de Camino’ in Finisterre. ‘Het Einde van de Wereld, daar waar de wereld ophoudt’ vertelde hij enthousiast. Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam afgeleid vanuit het Latijnse Finis Terrae, omdat de Romeinen dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder. Finisterre, het meest westelijke punt van Europa met de wilde Costa de la Muerte (Kust des Doods, vanwege de vele schepen die hier vergingen).

Een nieuw begin, een nieuw leven

Finisterre staat ook symbool voor de poort naar nieuw leven…achterlaten wat je niet meer dient of wat je wenst los te laten. Veel kleding of kleine symbolische dingen worden er door de pelgrims verbrand als symbool voor het oude achter je laten en het markeren van een nieuw begin. Dat wist ik toen nog niet, maar het was zeker het begin van mijn nieuwe leven. Waarin ik de vrijheid ontdekte in mijzelf, dat ik het ook heel gezellig met mijzelf kan hebben en dat de wereld best wel een veilige plek is, met heel veel lieve en mooie mensen.

Een geluksvogel wanneer elkaars dromen samenvallen

Nog vele malen ging ik alleen op vakantie, maar ook thuis was het geen probleem meer om alleen uit eten of naar de bioscoop te gaan, of te gaan dansen in mijn uppie. Het geeft een rijk en vrij gevoel wanneer je niet afhankelijk bent van een ander, wanneer je de keuze hebt en wanneer je misschien wel alleen bent, maar je niet alleen voelt. En in een relatie is het een rijkdom wanneer je, zoals George ook zegt, de ruimte geeft en krijgt (en neemt) om dromen te verwezenlijken, zowel die van jezelf als die van de ander. Helemaal een geluksvogel ben je wanneer elkaars dromen samenvallen.

Ik ben zo’n enorme geluksvogel hier in Spanje. Welke kleur daarbij past? Groen, sappig groen. 

Wil je op de hoogte blijven?

Leuk! Meld je nu hier aan en wij houden je op de hoogte van onze verhalen en activiteiten.